Routing statyczny polega na ręcznym definiowaniu tras w tablicy routingu przez administratora. Router nie uczy się tras automatycznie (jak przy protokołach dynamicznych – OSPF, BGP, RIP), tylko korzysta z tego, co mu wpiszemy.
| Routing statyczny | Routing dynamiczny | |
|---|---|---|
| Konfiguracja | Wpisywana ręcznie przez administratora | Automatycznie tworzona dzięki protokołom (OSPF, BGP, EIGRP, RIP) |
| Złożoność | Prosty do wdrożenia w małych sieciach | Bardziej skomplikowany, wymaga znajomości protokołów |
| Skalowalność | Niska – dużo pracy przy wielu trasach | Wysoka – automatyczne uczenie się i propagacja tras |
| Elastyczność | Brak – każda zmiana w sieci wymaga ręcznej edycji | Wysoka – protokół sam dostosowuje się do zmian |
| Zużycie zasobów | Minimalne (brak wymiany informacji) | Większe (obliczenia, utrzymywanie sesji, wymiana pakietów routingu) |
| Szybkość reakcji na awarie | Brak automatycznego przełączania – wymaga ręcznej ingerencji | Automatyczne wykrywanie i rekonwergencja |
| Bezpieczeństwo | Wyższe – nie ma wymiany informacji, mniejsze ryzyko ataku na protokół | Niższe – podatność na ataki typu route injection, wymaga zabezpieczeń (np. MD5, TTL security) |
| Typowe zastosowanie | Małe, proste sieci, trasy domyślne, sieci stub | Duże i złożone sieci, sieci operatorskie, sieci z redundancją |
| Przykład | ip route 192.168.2.0 255.255.255.0 10.0.0.2 | OSPF, BGP, EIGRP, RIP |